Rondreis Namibië, Botswana en Zimbabwe: magnifieke natuur en fabelachtig wildlife

De volgende morgen na het ontbijt op pad voor de feeding tour. Op Na’ankuse worden gewonde of verweesde dieren opgevangen: leeuwen, katten, hyena’s, luipaarden en ook wilde honden. Er zit een hek tussen ons en de dieren maar dichterbij kom je nergens. De gids vertelt over het waarom van de opvang maar en passant ook over de verschillen tussen het ene dier en het andere: de hyena snel maar niet sterk, dus wordt zijn prooi al snel door andere jagers opgeëist, leeuwen, hyena’s, wilde honden. Het luipaard neemt om die reden zijn maaltijd snel mee de boom in. Voor wie wil is er ’s middags nog een culturele tour naar de San, een verzamelnaam voor diverse volken die hier in de buurt wonen en voor wie Na’ankuse – via de Lifeline clinic – gratis gezondheidzorg regelt.

Voorbij Rehoboth – het lijkt op een plaats – buigen we af naar het westen. We hebben 200 km gravelroad te gaan. Niet harder dan 80 is het advies en bij nattigheid niet harder dan 20. Pfff. Dan is 200 km wel ver. Gelukkig is het droog.
Bij Klein Aub, ook alweer zo’n plaats die uitsluitend bestaat uit verdwaalde huizen, kopen we in de Klein Aub Bottle Store cola en wat koekjes. Heel veel meer is er ook niet. Namibië is dunbevolkt. Dat ontdekken we vandaag ook wel. Het is leeg en verlaten. Maar fascinerend.

U slaapt in hotel Le Mirage.

Aangezien het slechts 20 km is naar Sesriem, waar zich de gate naar de Namib Naukluft bevindt, vertrekken we de volghende dage om 6.45 uur uit ons hotel. Ontbijt staat in ons klaar vanaf 6 uur. De gate gaat open om 7. Tot Sesriem rijden we weer over gravel road, maar binnen de gate begint opmerkelijk genoeg het asfalt. Het is 65 km naar Sossusvlei. Het is direct duidelijk waarom je, net als wij, vroeg het park moet ingaan. De opkomende zon zorgt voor scherpe contrasten tussen het rode zand van de duinen aan de zonkant en de zwart schaduwzijde aan de andere. We stoppen menigmaal voor een foto, ook bij Dune 45, waar al heel wat mensen aan de beklimming zijn begonnen op de richel van het duin. Wij rijden door, in de richting van Sossusvlei, drooggevallen meertjes. Voor de laatste 4 km heb je een 4×4 nodig en dan nog is het spannend. Low gear, snelheid houden. We passeren enkele vastzittende auto’s en komen toch opgelucht op de parkeerplaats waar meer ‘geluksvogels’ al een plek hebben gevonden. Andere bezoekers lopen of maken gebruik van pendelende 4×4 open safariwagens. Hier is weer een duin te beklimmen. Rondom ons rood zand en naar beneden stijl aflopende wanden van zand. Je kunt er gemakkelijk hoogtevrees van krijgen. Mooi is niet het goede woord. Het is spectaculair, uitdagend, nieuw.
Rond het middaguur rijden we naar ons hotel, 20 km buiten de gate. Tijd om te relaxen.

Saai? Vergeet het maar. We doen zes uur over de reis vooral omdat we steeds weer stoppen voor nog maar een foto. De laatste 100 km tot Walvis Baai en daarna tot Swakopmund kan je bij wijze van spreken overslaan. Maar de rest? We kijken onze ogen uit.

Swakopmund is Duits: veel restaurants, hotels en straten hebben Duitse namen. We eten en drinken wat aan de boulevard, kinderen spelen op het strand en in het koude oceaan water. De volgende dag weinig rijden. Je kunt hier in Swakopmund een ballonvaart boeken, quad rijden en dune boarden maar wij kiezen voor een catamarantocht op zee. We rijden Walvis Bay, waar vandaan de catamarans vertrekken. We hebben geboekt bij Mola Mola: kleine boten (12 mensen op onze boot), op weg naar dolfijnen en vele honderdduizenden robben die hier op een landtong in zee leven. Net als de dolfijnen spelen ze rondom onze boot. Onderweg even bijkomen met een glaasje vonkelwijn, oesters en andere lekkere hapjes – het leven is zo slecht nog niet. ’s Middags verkennen we Swakopmund en ’s avonds eten we vis in het populairste (vis)restaurant van het plaatsje aan de boulevard: The Tug. Reserveren noodzakelijk.

U slaapt in The Delight .

Damaraland bestaat uit rotsen, zand, stenen. Maar het landschap wisselt snel van kleur, van soort, van aangezicht: dan weer wit en vlak, dan weer oranje met bergen op de achtergrond, om daarna donker en bergachtiger te worden. Mooi? Zwak uitgedrukt. We genieten de hele weg. We raken steeds meer onder de indruk van dit stuk van Namibië. Het mooiste van het land?

’s Middags zijn we op tijd voor een game drive en we hebben mazzel: we vinden een groepje woestijn olifanten, inclusief een baby olifant. Desert elephants zijn kleiner van stuk dan gewone, ze kunnen met minder water toe en zijn zuiniger op bomen: die zijn er hier ook niet zoveel. Maar wat een geweldig gezicht om de beesten in dit droge, grijze landschap langzaam aan ons voorbij te zien trekken, zonder dat ze zich ook maar een moment aan ons storen. Wat een topdag! En zo volgt er nog één. De gids neemt ons de volgende dag mee naar een ander gebied. Misschien dat we vandaag de neushoorn kunnen tegenkomen? Dat lukt niet, maar wel weer olifanten en antilopen. Maar bovenal genieten van het soms zelfs vulkanische landschap: zwart met rotsen, steenachtig geel, oranjekleurig zand. Hier en daar struiken en een boom.

U slaapt in Camp Kipwe. .

Maar we zijn er eind maart, het is het einde van het natte seizoen dus de dieren laten zich wat minder zien bij de ‘vaste’ drinkplaatsen: er is water genoeg. En voor ons is er evengoed genoeg te zien en bovendien weten we dat nog een dag in Etosha te gaan hebben, met een gids. En met een gids op pad levert altijd meer resultaat op.

De volgende dag hebben we twee activiteiten op het programma staan: een morning drive met een gids naar Etosha en een sundowner trip aan het einde van de dag in het Onguma Game Reserve, waar ook onze accommodatie te vinden is. De morning drive start om half zeven en we komen naar verwachting rond 11 uur terug. Maar dat blijkt niet te lukken: we zijn pas om half één terug in de lodge omdat de gids te horen kreeg dat er een hele groep olifanten op de weg liep, een paar kilometer achter ons. Dus keerde hij zonder aarzelen om en binnen een paar minuten zien we ze lopen. Het zijn er minstens vijfentwintig, groot en klein, samen onderweg naar een waterhole langs de kant van de weg. De kleintjes spelen, de grote spuiten, het is een groot feest. Vanuit drie, vier wagens wordt er volop gefotografeerd en gefilmd. Een enkele keer toont het grote mannetje zich geïrriteerd, voor de rest trekken ze zich niets van ons aan. En de dag was toch al goed beginnen. We waren amper in het park of we zagen een mannetje en vrouwtjes leeuw. Ze lagen in het gras. Soms liepen ze een stukje, een paar keer paarden ze even: een kwestie van seconden bij leeuwen, bleek. Gids Abraham legde uit waarom. Het is nogal pijnlijk voor de dame in kwestie.
Tussen de leeuwen en olifanten in zien we vele andere beesten, helaas geen neushoorns. De beste manier om wild te spotten is met een gids. De kortere sundowner tour op het eigen Onguma reservaat – twee uur – brengt ons meer giraffen, cheeta’s, vele antilopensoorten. Er zijn hier ook rhino’s, leeuwen en olifanten, maar die zien we niet. Met game drives moet je geluk hebben. We klagen niet.

U slaapt in Onguma Tented Camp.

De route is niet spectaculair al wordt het gaandeweg steeds leuker en vooral ook Afrikaanser. In Grootfontein – een flinke plaats – drinken we koffie bij een Bonjour benzinestation, een ‘backerei’ met koffie zoals in Outjo vinden we hier niet.

De laatste 150 km naar Rundu zijn er steeds meer plekken langs de weg waar families wonen of grote gemeenschappen: in kleine rondavels met houten wanden en rieten daken, afgewisseld met golfplaten woningen. Per wooneenheid – een aantal hutten – afgezet met een omheining van houten staken. Ook opvallend: véél scholen. Er wordt duidelijk geïnvesteerd in onderwijs van ook de arme bevolking. Is het eerst een leefgemeenschapje hier en daar, gaandeweg wordt het steeds drukker langs de weg, een beeld dat zich doorzet als we Rundu zijn gepasseerd. Wel oppassen voor potholes én voor overstekende olifanten.

Caprivi – van Rundu tot de grens met Botswana – is een rare smalle strook van zo’n 600 km die in het noorden van Namibië uitsteekt tussen Botswana aan de ene kant en Angola aan de andere. Resultaat van onderhandelingen tussen Duitsers en Britten ergens aan het eind van de 19de eeuw. Dit is het dichtstbevolkte deel van Namibië en dat is aan de bebouwing – die rondavels van hout en riet, golfplaten hutjes – te zien. Op z’n Namibisch zou je het hier druk kunnen noemen. Aangezien we op zondag rijden valt het op hoeveel er ‘kerkdiensten’ worden gehouden met niet meer dan 10 of 20 mensen, samen in een kring in de schaduw van een boom. Zo te zien iemand die uit de bijbel voorleest, anderen handen gevouwen. Het is hier christelijk. Mannen heten Lucas, Abraham of Joshua. Ons belangrijkste oponthoud opnieuw: stoppen voor foto’s. Wel even vragen en soms ook wat betalen. Zoals bij de man, die een koe aan het schoonmaken is. Foto maken oké. ‘But you have to pay’ stelt zijn vrouw vriendelijk doch beslist. Geen probleem. We geven 50 – best royaal – daarna vraagt ze 100 – maar ze toont zich uiteindelijk meer dan tevreden met 50. Ze zwaait ons vriendelijk uit.

Bij Divava staan de volgende dag een safari naar een van de parken met vooral buffels op het programma en een relaxte sundowner cruise op de rivier: veel nijlpaarden. Een relaxte dag in een heerlijke accommodatie. Het ‘echte’ wildlife wacht op ons in Botswana. .

U slaapt in Divava Lodge.

Door Chobe National Park rijden we naar Kasane. Zowel min of meer grensplaats met Zimbabwe – en daardoor ook uitvalsbasis om in één dag de Victoria Falls te bezoeken – als voor game drives Chobe in: er schijnen hier wel 120.000 olifanten leven. Na aankomst in ons hotel hebben we nog tijd om mee te gaan op de boat cruise: tientallen nijlpaarden, enkele krokodillen, en wat kleiner wild langs de oever van de Zambezi waar het in andere seizoen bar druk kan zijn. Aan het eind komen we nog langs een groep olifanten.

De volgende dag op pad naar Victoria Falls. We hebben een gids met busje ingehuurd die ons soepel langs twee grensposten – formulieren en stempels – loodst. Ze zet ons af bij Zambezi Heli flights. We komen hier niet snel meer dus trakteren we ons op een sublieme bijna een kwartier durende helikoptervlucht boven de watervallen en de Zambezi River. Wat een gezicht! Maar wat een geweld ook, merken we als we later door Rain Forest – zo genoemd door de voortdurende opspattende druppels en nevel van het tientallen meters lager neerstortende water – lopen. Er zijn zeventien uitkijkpunten langs de vele watervallen. Je hebt watervallen en watervallen. En Vic Falls. We laten ons niet door de gids niet verleiden om te lunchen bij het View Point Café, waar de ene na de andere bus wordt uitgeladen, omdat je hier inderdaad een prachtig uitzicht hebt. Wij kiezen voor een lunch op het terras van Victoria Falls Hotel. Kolonialer bestaan ze vermoedelijk niet meer, met geweldig uitzicht op de brug die Zimbabwe en Zambia verbindt. Links van de brug: een dikke wolk van de nevel van Vic Falls. Hoewel geen waarschuwende borden voor overstekende olifanten, komen we ze op de terugweg twee keer tegen.

U slaapt in Bakwena Lodge.

Nata is zoals alle andere plaatsen een ‘dorp’. (Er zijn maar twee steden in Botswana en die liggen in het zuiden.) Geen idee hoeveel mensen er wonen. Winkels langs de weg, Chinees voor van alles, ‘Hardware’ voor bouwmaterialen, een schoonheidssalon, een ‘investment’ maatschappijtje. We zijn op tijd in onze volgende accommodatie, voor een lunch en een – inbegrepen – game drive naar één van de zoutpannen in de buurt, waar wildebeesten, zebra’s en andere antilopen soorten voorkomen die kunnen leven met het zoute water. En vogels. Veel verschillende vogelsoorten. De gids leeft zich uit.

U slaapt in Nata Lodge.

Gelukkig weinig tegenliggers – en de auto’s die er wel zijn slingeren al net zo hevig. Soms hard op de rem om langzaam door een gat-met-scherpe-rand in de weg te rijden. Soms zijn we te laat en doet de klap zeer in ons lijf: de gelukkig nieuwe en grote banden houden zich goed. De agent, die ons bij een roadblock na het ergste stuk aanhoudt, biedt zijn verontschuldigingen aan. Komt door de regen. Ze zullen snel gerepareerd gaan worden.

Maun (Maún) is ook een dorp maar met naar schatting 80.000 inwoners. Het bruist en leeft: hier vandaan trekken mensen met de kano – traditionele mokoro – of per vliegtuigje de delta in, in een reisgids omschreven als: ‘Mooier dan hier is het nergens ter wereld’. Wij gaan met vliegtuigje, samen met de piloot en een vierde passagier die een gids in onze accommdaties blijkt te zijn, is het vol. Twintig minuten vliegen naar de ‘airstrip’ van onze lodge. We bewonderen onze luxe safaritent, zijn op tijd voor de ‘Tea’ en gaan om 16.30 uur mee op de game drive. We zien veel wild, maar het meest bijzonder is het luipaard en haar enkele maanden oude pup, spelend, likkend en drinkend. Meer dan een kwartier lang maken we foto’s en filmpjes. Bij het diner met de acht andere gasten en de gidsen die aanschuiven is dit het gesprek van avond.

De volgende dag – de één na laatste van deze reis alweer, beginnen met een Mokoro ‘safari’. Platte kano’s zoals nog steeds door de locals in de delta gebruik worden om in de ondiepe wateren te vissen en jagen. In het begin genieten we van het landschap en proberen niet te veel te bewegen om omslaan te voorkomen. Dan komen we bij een krokodil. Een stuk verder verplaatst opeens een groep nijlpaarden zich het water in als ze ons horen aankomen. Foto! Film! We stoppen vlakbij voor de ‘morning coffee’ als verderop opeens een olifant het water oversteekt. Foto, film! We hebben nog een game drive te gaan – en zien een groep van meer dan 200 buffels! – maar eerst een lunch. Verderop staan zebra’s en impala’s. We laten onze salade even voor wat het is en vangen ze zonder veel moeite in één beeld. We bekijken de foto’s nog eens goed: op de achtergrond ook drie olifanten die we niet hadden gezien. Wat een gebied.

U slaapt in Pom Pom Camp.

Dag 20 – 21
We vliegen vanmorgen in de loop van de dag terug naar Maun en nemen vandaag een vlucht naar Johannesburg om in te checken voor de nachtvlucht terug naar Amsterdam. We kunnen nog amper bevatten wat we allemaal gezien hebben.